Rzeź wołyńska

Rzeź wołyńska– ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich (przy aktywnym, częstym wsparciu miejscowej ludności ukraińskiej) wobec mniejszości polskiej byłego województwa wołyńskiego II RP (w czasie wojny należącego do Komisariatu Rzeszy Ukraina), podczas okupacji terenów II Rzeczypospolitej przez III Rzeszę, w okresie od lutego 1943 do lutego 1944.
Ofiarami mordów, których kulminacja nastąpiła w lecie 1943, byli Polacy, w dużo mniejszej skali Rosjanie, Ukraińcy, Żydzi, Ormianie, Czesi i przedstawiciele innych narodowości zamieszkujących Wołyń. Nie jest znana dokładna liczba ofiar, historycy szacują,że zginęło ok. 50–60 tys. Polaków          i w odwecie 2-3 tysiące Ukraińców. Analogiczne ludobójstwo zostało przeprowadzone przez oddziały UPA na terenie Małopolski Wschodniej w pierwszej połowie 1944 roku.

Wołyń w Ogniu Nienawiści

Było sobie miasteczko. Mord UPA w Kisielinie

Zamojszczyzna

Dzieci Zamojszczyzny – określenie dotyczące dzieci mieszkających na Zamojszczyźnie, które podczas II wojny światowej objęto przymusowymi wysiedleniami, w celu założenia tu nowych osad dla ludności etnicznie niemieckiej z innych krajów Europy. Według szacunków historyków, Niemcy wysiedlili z Zamojszczyzny ponad 30 000 dzieci w czasie Aktion Zamość która trwała zaledwie kilka miesięcy od  końca listopada 1942, do marca 1943 roku.

Dzieci Zamojszczyzny

Aktion Zamość (pol. Akcja Zamość) – kryptonim niemieckich akcji wysiedleńczych i pacyfikacyjnych przeprowadzonych na Zamojszczyźnie leżącej na terenie okupowanego przez III Rzeszę Generalnego Gubernatorstwa, w okresie od listopada 1942 do sierpnia 1943, w ramach Generalnego Planu Wschodniego. Akcja objęła łącznie 100-110 000 wysiedlonych Polaków, w tym 30 000 dzieci (rabunek dzieci), w których miejsce władze III Rzeszy zamierzały osiedlić 60 000 kolonistów niemieckich przesiedlonych z Besarabii, Ukrainy, Bośni, Serbii, Słowenii, ZSRR oraz terytorium okupowanej Polski.
Ogółem na terenie Zamojszczyzny zdołano osiedlić ok. 12 000 kolonistów niemieckich, z których wcześniej osiedlano tymczasowo w innych rejonach. Na ziemie wysiedlonych Polaków władze niemieckie sprowadzały również ludność ukraińską, wysiedloną z wiosek zajętych również przez kolonistów niemieckich.
Działania niemieckie na Zamojszczyźnie w latach 1942-1943 składały się z dwóch etapów. Pierwszy został przeprowadzony od 28 listopada 1942 do marca 1943 i objął 116 wiosek.
Drugi etap (akcja Werwolf), w czasie którego miały miejsce masowe pacyfikacje obszarów wiejskich, odbywał się w okresie od czerwca do sierpnia 1943 i dotyczył 171 wiosek. Łącznie wysiedleniami zamierzano objąć całkowicie 696 osad jednak wskutek sprzeciwu polskiego ruchu oporu w powstaniu zamojskim zdołano wysiedlić 293 wioski.

Powstanie zamojskie. Wielki plan

Powstanie Zamojskie Nie dali ziemi cz 2 

Powstanie Zamojskie Kryptonim Wilkołak cz. 3 

Losy ludności żydowskiej

Sytuacja Żydów jeszcze przed wojną była ciężka, gdyż zaczęła się ich dyskryminacja w III Rzeszy. Hitler wydał ustawy norymberskie, które ograniczały prawa Żydów w Niemczech. Po wybuchu II wojny światowej w 1939r. rozpoczęła się budowa obozów koncentracyjnych, czyli obozów śmierci, w których śmierć poniosło później wielu ludzi. Hitlerowcy zaczęli również zamykać Żydów w gettach, czyli w specjalnie odizolowanych dzielnicach miast, gdzie mieszkała tylko żydowska ludność. Getta powstawały w dużych i małych miastach. Niemcy tworzyli je zwłaszcza w Polsce, ZSRR, Jugosławii, Czechosłowacji i Grecji. Największe getto powstało w Warszawie, gdzie mieszkało w nim 500 tys. Żydów oraz w Łodzi - 300 tys. Pierwsze getto w Polsce powstało jednak w Piotrkowie Trybunalskim. W pierwszej fazie wojny getta były otwarte, ale przekroczenie ich bram było zagrożone surową karą. W Generalnym Gubernatorstwie przewidywano za to nawet karę śmierci. Zresztą to samo groziło osobom, które pomagały Żydom, udzielały im schronienie i żywność, a także prowadziły z nimi interesy. W samym gettcie porządku pilnowała straż porządkowa złożona z Żydów, a ład na zewnątrz zapewniała policja niemiecka. Niemcy nie mogli utrzymywać żadnych kontaktów z Żydami. Ludność Żydowska musiała nosić specjalną żółtą łatę na ubraniu lub białą opaskę z narysowaną gwiazdą Dawida na ramieniu. Takimi symbolami oznaczano również sklepy i różne zakłady żydowskie. Żydzi, którzy ukrywali się w mieście, żyli w ciągłym strachu, gdyż za życie poza gettem groziły bardzo surowe kary. Jedną z nich było rozstrzelanie na żydowskim cmentarzu w Krzęczkowie. Niemcy zabijali Żydów nie tylko z powodów ekonomicznych czy naukowych, ale także po prostu dla zabawy. Okupanci często wchodzili do mieszkań, a następnie strzelano do zgromadzonych tam ludzi. Getto nadawało się idealnie do prowadzenia tego typu zabaw. Żołnierze niemieccy traktowali mordowanie Żydów jako trening sprawności i celności.

Gwiazda Dawida:

GETTO Warszawskie

 

Holocaust termin (najczęściej pisany dużą literą) przyjęty w języku angielskim na określenie Zagłady Żydów w Europie dokonanej podczas II wojny światowej przez III Rzeszę, wspieraną w różnym stopniu przez uzależnione od niej państwa sojusznicze kwestionowany przez wielu badaczy, zwłaszcza żydowskich teologów, interpretujących całopalenie jako męczeństwo, ofiarę, natomiast dla ludobójstwa Żydów przyjmujących jednoznacznie negatywne określenie Szoa [‘zagłada’].

Polskie Państwo Podziemne

 Polskie Państwo Podziemne tajne struktury państwa polskiego, istniejące w czasie II wojny światowej podległe Rządowi RP na uchodźstwie. Było systemem władz państwowych, działających w imieniu Rzeczypospolitej, w czasie okupowania terytorium narodowego przez III Rzeszę i ZSRR. Istniało od 27 września 1939 roku (utworzenie Służby Zwycięstwu Polski (SZP) do 1 lipca 1945 (samorozwiązanie Rady Jedności Narodowej i Delegatury Rządu na Kraj w związku z wycofaniem uznania międzynarodowego dla Rządu RP na uchodźstwie). Określenie to po raz pierwszy w okupowanym kraju pojawiło się na łamach „Biuletynu Informacyjnego” 13 stycznia 1944 roku.

PPP, działając w latach 1939 -1945 na terenach okupowanych przez Niemców i Sowietów, było fenomenem w czasie II wojny światowej, wypełniało wszystkie funkcje: władczą, organizatorską, wojskową i opiekuńczą,  kierowane było z wolnych krajów sojuszniczych przez w pełni legalne władze naczelne RP: prezydenta, rząd i Naczelnego Wodza oraz ich krajowe przedstawicielstwa.
Podziemnym parlamentem, reprezentującym największe stronnictwa polityczne: Stronnictwo Ludowe, Polską Partię Socjalistyczną, Stronnictwo Narodowe oraz Stronnictwo Pracy był w latach 1940-43 Polityczny Komitet Porozumiewawczy, od 1943 do 1944 - Krajowa Rada Polityczna, a od 1944 roku do końca wojny - Rada Jedności Narodowej.

Zdjęcia Delegatów rządu na kraj

 FILM:

 Film dokumentalny opisujący działania zbrojne, struktury cywilne, administracyjne i polityczne, które tworzyły Polskie Państwo Podziemne. Mowa jest m. in. o strukturach administracyjno - politycznych Delegatury Rządu na Kraj, o tajnym nauczaniu, tajnej prasie i wydawnictwach, działalności Rady Pomocy Żydom "Żegota", podziemnym wymiarze sprawiedliwości i programie "działań przyszłościowych". O fenomenie Polskiego Państwa Podziemnego mówią świadkowie, uczestnicy tamtych wydarzeń, m. in. Maria Dmochowska, Maria Staszewska, Krystyna Grostal, Kazimierz Łodziński, Józef Garliński i Władysław Bartoszewski. W dyskusji uczestniczą także historycy zarówno polscy, jak i zagraniczni: Andrzej Ajnenkiel, Janusz Tazbir, Norman Davies (Wielka Brytania) i B. Martin (Niemcy).