Losy ludności żydowskiej

Sytuacja Żydów jeszcze przed wojną była ciężka, gdyż zaczęła się ich dyskryminacja w III Rzeszy. Hitler wydał ustawy norymberskie, które ograniczały prawa Żydów w Niemczech. Po wybuchu II wojny światowej w 1939r. rozpoczęła się budowa obozów koncentracyjnych, czyli obozów śmierci, w których śmierć poniosło później wielu ludzi. Hitlerowcy zaczęli również zamykać Żydów w gettach, czyli w specjalnie odizolowanych dzielnicach miast, gdzie mieszkała tylko żydowska ludność. Getta powstawały w dużych i małych miastach. Niemcy tworzyli je zwłaszcza w Polsce, ZSRR, Jugosławii, Czechosłowacji i Grecji. Największe getto powstało w Warszawie, gdzie mieszkało w nim 500 tys. Żydów oraz w Łodzi - 300 tys. Pierwsze getto w Polsce powstało jednak w Piotrkowie Trybunalskim. W pierwszej fazie wojny getta były otwarte, ale przekroczenie ich bram było zagrożone surową karą. W Generalnym Gubernatorstwie przewidywano za to nawet karę śmierci. Zresztą to samo groziło osobom, które pomagały Żydom, udzielały im schronienie i żywność, a także prowadziły z nimi interesy. W samym gettcie porządku pilnowała straż porządkowa złożona z Żydów, a ład na zewnątrz zapewniała policja niemiecka. Niemcy nie mogli utrzymywać żadnych kontaktów z Żydami. Ludność Żydowska musiała nosić specjalną żółtą łatę na ubraniu lub białą opaskę z narysowaną gwiazdą Dawida na ramieniu. Takimi symbolami oznaczano również sklepy i różne zakłady żydowskie. Żydzi, którzy ukrywali się w mieście, żyli w ciągłym strachu, gdyż za życie poza gettem groziły bardzo surowe kary. Jedną z nich było rozstrzelanie na żydowskim cmentarzu w Krzęczkowie. Niemcy zabijali Żydów nie tylko z powodów ekonomicznych czy naukowych, ale także po prostu dla zabawy. Okupanci często wchodzili do mieszkań, a następnie strzelano do zgromadzonych tam ludzi. Getto nadawało się idealnie do prowadzenia tego typu zabaw. Żołnierze niemieccy traktowali mordowanie Żydów jako trening sprawności i celności.

Gwiazda Dawida:

GETTO Warszawskie

 

Holocaust termin (najczęściej pisany dużą literą) przyjęty w języku angielskim na określenie Zagłady Żydów w Europie dokonanej podczas II wojny światowej przez III Rzeszę, wspieraną w różnym stopniu przez uzależnione od niej państwa sojusznicze kwestionowany przez wielu badaczy, zwłaszcza żydowskich teologów, interpretujących całopalenie jako męczeństwo, ofiarę, natomiast dla ludobójstwa Żydów przyjmujących jednoznacznie negatywne określenie Szoa [‘zagłada’].